Dışı bahar içi derin bir boşluk olan insanlardanım. Dışım ilkbahar.. Dışım sevinç, dışım yaşam… İçim ölü, içim hüsran, içim hayal kırıklıkları…

Bir nevi yalan mıdır bu yaptığım yoksa insanları kandırmak artık alışkanlık haline mi gelmiş bilmiyorum. Gülümsüyorsun, mutlu sanıyorlar.

Lanet günler geçmek bilmiyor. Daha da sıkıcı bir hal alıyor bazen. Nefes kesiyor. Anlayanım yok etrafımda, gülenim çok ama. Sahte gülümsemeler.. Yapmacık tavırlar.. Dikkat çekme çabaları.

Kelimelere tam olarak dökemiyorum kendimi. Döksem roman olur, belki seslendirilecek bir şiir.

Dışarısı soğuk olmalı, şehir ise gri. Sonbahar hiç bitmemeli. Yağmur hiç susmamalı.

Tek bildiğim bu.
Tek istediğim bu